Mozart schreef deze drie concerti voor klavecimbel of fortepiano, met volledig orkest. Ook schreef hij ze zo dat de blaaspartijen weggelaten konden worden, en de traditionele vier strijkkwartetinstrumenten gebruikten om een kamerversie van het werk te maken. Het is duidelijk dat dit vroeg om zeer zorgvuldig koord schrijven en aandacht voor evenwicht. Ook kleur zal voor Mozart een overweging zijn geweest bij het schrijven van winden om de orkestrale textuur te verrijken.
Deze opname maakt gebruik van fortepiano met de kwartetversie, maar brengt één belangrijke verandering. Dirigent en in dit geval eerste violist Sigiswald Kuijken heeft de cello vervangen door een contrabas. Zijn argumentatie hiervoor is dat Mozart waarschijnlijk zou hebben aangenomen dat de meeste particuliere kopers van zijn gepubliceerde partituur klavecimbels bezaten en de kamerversie zouden hebben gekozen, waarbij het klavecimbel beter in balans was met de vier strijkinstrumenten. Door te kiezen voor opname met de meer robuuste fortepiano was de luidere, rijkere bas een even robuust alternatief voor de cello. Bovendien, het overschakelen naar contrabas beweegt die een octaaf lager zetten, waardoor een voller, meer orkestrale effect voor het kleine ensemble ontstaat.
De keuze is een weloverwogen, maar slimme en effectieve keuze. Het plaatst een grootschalig werk in een intieme setting voor een zeer bevredigende en boeiende voorstelling.